Żukowy pamiętnik

Szalony-Rolkarz

Miałam to sobie zostawić na jakiś konkurs, z nadzieją, że Arla wymyśli coś, pod co można by podciągnąć to... to coś.

2 maja 1964, 7739 dzień z życia George'iego
Nie uważam, abym miał zdolności w pisaniu jakichkolwiek prozaicznych wypowiedzi. Prymitywne zdania pojawiają się w mojej zwitce różowej gumy do żucia, która fachowo nazywana jest mózgiem.
Dziś rano podczas codziennego pindrzenia się przed lustrem w łazience zauważyłem, że wśród ząbków na mojej szczotce do włosów pojawiły się małe, popylające w tę i z powrotem robaczki. Przyjrzałem się im uważnie po czym uświadomiłem sobie, że tym zarobaczonym narzędziem nie rozczeszę mojej gęstwinki. Strasznie mi się smutno zrobiło... Ciszę, którą poświęciłem na uczczenie końca korzystania z mojej szczotki przerwał okrzyk bojowy Johna. Walił pięściami w drzwi łazienki i definitywnie chciał do niej wejść. Dając mu znak, że prędko nie wyjdę krzyknąłem: "Nie dam się!" a chwilę po tym w następstwie ogromnego huku moje nagie stopy z jeszcze nie obciętymi pazurkami znalazły się pod ciężarem wyważonych przez Johna drzwi. Stał w progu i przyglądał mi się, jak jakiejś panience, zajmującej rano łazienkę na 3 godziny. Próbowałem zabić go wzrokiem, ale jego mina wyrwała mnie ze skupienia.
Na śniadanie Ringo usmażył jajecznicę. Byłaby nawet smaczna, gdyby nie kapeć Paula, który po ostatnim zajściu między nim a Johnem przywarł do patelni. Bardzo się zdenerwowałem na wiadomość o braku musztardy. Przecież wiadomo, że jajecznica bez musztardy to dupna jajecznica. Musiałem zagryźć ją jakąś zieloną ćwikłą.
Od razu po posiłku musieliśmy jechać do studia. Brian powiedział, że jeśli nie stawimy się tam dzisiaj to nam "łby koło dupy pourywa". Sam nie uważam, aby głowa znajdywała się centralnie obok tyłka, ale nie wnikam w rozumowanie, ani anatomię Briana. Nikt z nas nie miał pieniędzy na taksówkę, więc w drodze do baraku z maluchem Paula udawaliśmy, że jesteśmy jedynie przebrani za Beatlesów. Droga nie była zbyt przyjemna, zwłaszcza, że John prowadził. Było strasznie ciasno, więc byłem zmuszony wziąć kogoś na kolana. Padło na Ringo. Paula załadowaliśmy do bagażnika. John niecenzuralnymi słowami próbował zwiększyć prędkość pierdzącego auta.

5 maja 1964, 7741 dzień z życia George'iego
Wstałem dzisiaj bardzo wcześnie i z tego powodu przez cały dzień czułem się jak hipis u fryzjera. Dla bezpieczeństwa założyłem sztuczne wąsy i postanowiłem wyjść na miasto, wbrew temu, że wczoraj John utwierdził mnie w przekonaniu, że ja nie nadaję się do ludzi.
Sam czułem się nieco dziwnie. Byłem głodny i bez grosza przy duszy. Poszukiwanie czegoś do jedzenia "za friko" okazało się bardzo męczące, więc po paru minutach wałęsania się usiadłem na ławce. W sumie fajnie obserwować świat z punktu widzenia zwyczajnego człowieka, a nie Beatlesa. Przed wyjściem dodałem mojemu wyglądowi nieco prestiżu, zakładając kaszkiet Johna. Gdy poczułem, że coś mnie gryzie w głowę zdjąłem go bez większego wahania, a miła pani, przechodząca obok wrzuciła mi do niego funta. Wtedy odkryłem, że jestem jeszcze w piżamie. "Ale to nic" pomyślałem. Do dużego piwa brakowało mi jeszcze jednego funta, więc postanowiłem go zdobyć w podobny sposób: zdjąłem czapkę i drapałem się po głowie. Minęło kilka minut , kiedy dosiadła się do mnie pewna urocza dziewczyna. Miała dwa blond warkocze, biały kapelusz i zwiewną, falbaniastą sukienkę. Wyglądała dość ekstrawagancko w porównaniu do mnie.
- Ach, biedaku, smutno ci tu tak... Taki samotny jesteś... - wyglądała na bardzo zatroskaną, kiedy to mówiła. Wzięła mnie za ramię i oznajmiła, że postawi mi obiad. Gdy zdradziłem jej swoje imię nie ukrywała swojego dziwnego wyrazu twarzy.)
- Jak ten Beatles.. Nie lubię ich. Ćpuny, gówniarze i dupki. - zachowałem poker face'a, kryjąc zbędne oburzenie. W restauracji zamówiła mi rybę, frytki i colę. Nawet nie pytając mnie o zdanie wzięła najtańsze danie z menu. Można by to uznać za powszechną wredotę i chamstwo, ale wtedy nie było mnie nawet stać chociażby na ten posiłek, więc z grzeczności nie wybrzydzałem. Po wyjściu z lokalu, zmierzyła mnie wzrokiem i zaprowadziła do sklepu odzieżowego. Wykorzystałem okazję i mimo tego, że nie lubię nowych ubrań przystosowałem się do jej "żądań". Kupiła mi t-shirt i jakieś spodnie. Zdjęła mi z głowy czapkę i nie oczekując na cokolwiek z mojej strony wyrzuciła ją do kosza. Nie chciałem myśleć o reakcji samego właściciela czapki na zaistniałą sytuację.

8 maja 1964, 7744 dzień z życia George'iego
Paul ma pryszcze. Odnoszę wrażenie, że 22 lata to dość późny okres jak na dojrzewanie. Jak tak dalej pójdzie to może będzie przechodzić mutację. Dobrze, że fanki zagłuszają nas na koncertach, już wyobrażam sobie te piski wychodzące z jego gardła na przemian z grubszymi dźwiękami...

9 maja 1964, 7745 dzień z życia George'iego
Te pryszcze były rekcją alergiczną na jakieś pyłki, przynajmniej tak powiedział lekarz wezwany przez Briana. Doktor po zobaczeniu twarzy Paula całej w rozdrapanych krostach przepisał mu jakiś śmierdzący specyfik. I nie będzie już nienagannego ślinienia i bzykania fanek, hahahaha!
Z tego, co wiem Paulowi zależy na pozbyciu się tego obrzydlistwa. Próbując to wykorzystać namówiłem lekarza do polecenia mu okładów ze zdechłych żab. Gościu okazał się swój i zgodził się na zrobienie Paulowi kawału. Johnowi i Ringo również się to spodobało, choć żaden z nich nie chciał łapać żab, więc padło na mnie. Nie musiałem daleko szukać. Pierwszą znalazłem w pokoju Johna, który zwykł nazywać to pomieszczenie komnatą seksu. Co prawda każdy z nas tam chodził z dziewczynami w wiadomym celu, ale jak dla Johna to to może być jedynie pokój do masturbacji.
Wracając do żab... po jej złapaniu trzeba było ją jeszcze zabić. Chciałem, żeby mnie to ominęło, ale jak na złość obok mnie na szafce leżał scyzoryk, którego z resztą od dawna szukałem. (W sumie podcięcie gardła Johnowi to nie był za dobry pomysł.) Położyłem biedne zwierzątko na owej szafce brzuszkiem do góry. Ringo złapał ją za przednie łapki, a John na tylne. Ja tylko miałem przebić jej serduszko...
- Wymiękasz?! Haha! Żaby boisz się zabić? - John chamsko ze mnie drwił. Chciałem go zabić wzrokiem, ale nie chciałem odstawiać egzekucji żaby na później. Zdałem sobie sprawę, że jednak nie mogę...
- To ty ją zabij! - popatrzyłem wręcz błagalnie na Johna, ale nadal nie chciałem, żeby pomyślał, że jestem tchórzem. Wymyślenie jakiejś dobrej riposty w kilka sekund to nie łatwe zadanie. Dobrze, że przynajmniej temu podołałem - Pokaż jakim jesteś sadystą! - Wymigiwał się, ale wcisnąłem mu nożyk. On bez żadnego ostrzeżenia, nie patrząc gdzie i jak, wbił go w sam środek żaby, której obślizgłe wnętrzności wylądowały prosto na mojej twarzy... Chłopaki zareagowali śmiechem, a ja po omacku próbowałem dojść do łazienki.
Położenie zwierzęcia na licach Paula okazało się najtrudniejszym zadaniem, zwłaszcza, że było ono za małe, aby pokryć całą jego twarz. Rozciągnięcie żaby zaowocowało przerwaniem jej martwego ciałka na dwie dość równe połówki, co w tej sytuacji było dobrym rozwiązaniem. Paul się awanturował, ale zdobyliśmy jakieś argumenty do powstrzymania jego nieokiełznanych ruchów i krzyku.
- Bo cię żadna dupcia nie będzie chciała!
- Wyobrażasz sobie życie bez bzykania?... No widzisz, wybieraj: żaba albo śmierć.

HoneyM

Sadystyczne

Dżoniara

Nie wiem czemu, ale jakieś takie strasznie realistyczne wydaje się to opowiadanie. :P

LittleKoala

Chylę czoła. Jesteś miszczem.

Szalony-Rolkarz

LittleKoala

Szalony-Rolkarz

Dziękuję w takim razie

LittleKoala

Ależ nie ma za co.

niebieski_kwiatek

dziewczyno, to jest naprawdę niezłe- podoba mi się

Szalony-Rolkarz

LittleKoala

JESTEŚ GENIALNA BOSKA WSPANIAŁA I NIESAMOWITA!

niebieski_kwiatek

właśnie

Dżoniara

AMEN.

LittleKoala

Rolkarzu, nie masz może więcej takich ,,pamiętników"?

Szalony-Rolkarz

Piszą się ;D