You say it's you birthday... Ringo

LittleKoala

Drewniane drzwi delikatnie się uchyliły.
-Śpi? – szeptem spytał John.
-Nie wiem, leży. – usłyszał w odpowiedzi.
-Może nie żyje?
-Johnny, weź się posuń, nic nie widzę.
-Ała! Stoisz mi na stopie!
-No otwórz te drzwi!
-Gotowi? Trzy, cztery…
W końcu drzwi otwarły się na oścież i trzech młodzieńców dzierżących w dłoniach tort zaczęło śpiewać:
-Sto lat, sto lat! Niech żyje…
-WON!
Poduszka przefrunęła przez pokój i trafiła w ścianę tuż obok drzwi, które zamknęły się, a potem ponownie otworzyły.
-Podejście drugie… - powiedział John, po czym wraz z George’m i Paulem znów zaczął śpiewać:
- Sto lat, sto lat…
- POSZLI STĄD! – po tych słowach Ringo zwinął się na łóżku i zaciągnął pościel na głowę.
- STO LAT, STO LAT NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM! – zaczęli wrzeszczeć jeden przez drugiego pozostali Beatlesi na chama wchodząc do pokoju.
-Odłóżcie tort i wyjdźcie to nikomu nie stanie się krzywda. – wyjęczał Ringo wciąż chowając się pod pościelą. Reszta jednak zdawała się go nie słyszeć, usiedli po prostu na łóżku. Paul trzymał na kolanach tort z napisem: ,,Drogiemu Ringo, Najlepszemu Perkusiście Świata, STO LAT”.
-No zdmuchnij świeczki… - prosił.
-Zdmuchnij, bo inaczej Paul zje zapalone… – naśladując ton Paula dodał John.
-Ja nie jem świeczek.
-U Ciebie ten mechanizm działa jak koparka, nabierasz i zjadasz, nie ważne co.
-John!
-Zdmuchnij te świeczki, bo inaczej się pozabijają… – skwitował to wszystko George.
-Ma chandrę… - stwierdził Paul.
-No chodź tu do nas Ringo… taś, taś… - zaczął Lennon. Żadnej reakcji.
-Cip, cip… - Też nic.
-Cipa, cipa…
-JOHN!
-No wyłaź Starkey! Bądź mężczyzną! – wrzeszczał Lennon.
-Mamy dla Ciebie tort… - zaczął George.
-Nie prosiłem was o nic! WYPAD Z BARU! – krzyczał Ringo. John postanowił coś z tym zrobić. Prawdziwie rodzicielskim tonem oświadczył:
- Przegłeś pałę młody człowieku!
-Przegiąłeś, John… - natychmiast poprawił go Paul.
-Sam przegiąłeś!
-Ty buraku… - z pogardą syknął McCartney. Ringo spod pościeli słyszał wszystko wyraźnie. Słyszał jak John mówił:
-Coś ty powiedział?
Jak potem George pouczył ich:
-Ej, nie bijcie się!
I jak Paul stwierdził:
-Tak, jeszcze bym mu zrobił krzywdę.
I chyba w tym momencie Lennonowi coś odwaliło i jednak rzucił się na Paula. Chwilę potem rozległo się plasknięcie jakby ktoś oberwał urodzinowym tortem i John zaczął wrzeszczeć, że nie może oddychać, a potem chyba zaczęli się tym tortem rzucać wszyscy troje, bo odgłosów plaskania było znacznie więcej. Ringo wysunął głowę spod kłody jak żółw ze skorupy. Twarz Johna była biała od tortowego kremu, Paul właśnie zlizywał jego resztki z rąk, a George próbował wyczesać go z włosów. Nie wspominając o tym, że ogólnie całe ściany tego pokoju były w torcie.
-I widzisz coś narobił? – z żalem spytał George. Ringo rozejrzał się po pomieszczeniu, przenosił wzrok to z jednego przyjaciela, na innego i w końcu z uśmiechem stwierdził:
-Wiecie co, jak tak na was patrzę to mi się od razu humor poprawia. To chyba najlepsze urodziny w moim życiu.
-Mówisz? – John zdrapał ze ściany spory kawał tortu. – Najlepsze jeszcze przed Tobą… - wycelował, zamachnął się…
*PLASK!*

Karla

Moje rodzenstwo płakało ze śmiechu. Jak zawsze genialne ;)

(ja też mam opowiadanie o urodzinach Ringa, ale sto razy dłuższe :P)

LittleKoala

No to dawaj, z chęcią przeczytam :)

niebieski_kwiatek

świetne:) naprawdę bardzo mi się podoba

LittleKoala

Dziękuję :smt003

Together

-Zdmuchnij, bo inaczej Paul zje zapalone… – naśladując ton Paula dodał John.
-Ja nie jem świeczek.
-U Ciebie ten mechanizm działa jak koparka, nabierasz i zjadasz, nie ważne co.
-John!
-Zdmuchnij te świeczki, bo inaczej się pozabijają… – skwitował to wszystko George.

Hahaha!