Drive my car

LittleKoala

George wpatrywał się w swój nowy samochód. Wbrew temu, czego można by się spodziewać nie przepełniała go duma z nowego zakupu, ale rozpacz i wściekłość. Może dlatego, że maszyna w niczym nie przypominała cudu na czterech kołach, którym była jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu. Maska wyglądała jakby stado słoni używało jej jako trampoliny, przedniej szyby w ogóle nie było, podobnie jak kilku innych rzeczy, bagażnik był o kilka centymetrów krótszy niż w momencie zakupu – ktoś musiał przy pełnym gazie wjechać na wstecznym w mur. Oczywiście oprócz tego cały wóz był brudny i zupełnie niezdatny do jazdy. Harrison odwrócił wzrok na stojących obok niego Paula, Ringo i Johna, który nagle wydał się być szalenie zainteresowany fruwającym parę metrów dalej motylem.
-Jeszcze wczoraj mój samochód miał pełny bak… i drzwi… i nawet wyobraźcie sobie klapę od bagażnika też miał. – George cały dygotał mówiąc przez zaciśnięte zęby. - Więc możecie mi łaskawie wytłumaczyć dlaczego teraz tych rzeczy nie ma i dlaczego nie chce zapalić i dlaczego wygląda jak śmieci na kołach mimo, że ja go nawet nie dotknąłem?
-Wiesz… - zaczął Ringo. – może to nie jest odpowiedni moment, ale lewego lusterka też nie ma.
-Jeszcze jakieś fantastyczne nowiny? – łamiącym się głosem spytał George. Paul podszedł do niego i pokazał rękaw swojej marynarki.
-Guzik mi się urwał. – oświadczył z wyjątkowo smutną miną.
-I co my teraz zrobimy? – westchnął Harrison. Lennon postanowił dać popis swojej mądrości.
-Po prostu go zaniedbałeś. – stwierdził patrząc na niegdyś czerwonego Astona.
-John, ja osobiście jestem przeciwny przemocy, ale ręka mi się sama w pięść zwija jak cię słucham. – warczał w dalszym ciągu George. - Ktoś ma może jakieś inne wytłumaczenie?
-Dobra, chcesz wiedzieć jak to się stało? - zaczął Ringo. - Proszę bardzo… - po tych słowach schował się za McCartneya. – Paul, powiedz mu jak to się stało.
-Z przyjemnością. – odparł Macka. – Jeśli tylko George będzie tak łaskawy i zdejmie mi rękę z gardła, bo ciężko coś powiedzieć kiedy się jest duszonym.
Harrison puścił szyję przyjaciela.
-Dziękuję… A więc… - zaczął się jąkać. - To… To jest… Bardzo proste, bo… Bo to jest wszystko wina Johna. – stwierdził zaczynając opowiadać…

***

-Zimno, zimno, zimno, zimno, zimno, zimno… - John chodził po całym domu powtarzając to jak hinduską mantrę. Na zieloną pasiastą piżamę założył już trzy swetry i szukał następnego, bo w dalszym ciągu było mu lodowato.
-Czyżby pomysł na kolejny hit? – zażartował Paul.
-Cicho bądź! – skarcił go Lennon. – Jestem chory. – powiedziawszy to pociągnął nosem przekonywująco. Bolało go dosłownie wszystko – ręce, nogi, usta, język, uszy, nos, gardło, brzuch, palce u stóp i rąk, nadgarstki, łokcie, kolana, stawy, uszy, brwi, rzęsy i włosy na głowie. Miał chwilowo dość życia.
-Weź jakieś leki. – mruknął niewzruszony stanem przyjaciela McCartney pogrążając się w lekturze programu telewizyjnego.
-Ty jesteś bez serca…aaa…aaa…aaaapsik! – John rzucił w niego zużytą chusteczką do nosa. - Wypchaj się.
-Ty się wypchaj. – odparł Paulie zrzucając chusteczkę na ziemię.
-Ty się wypchaj dwa razy. –Lennon pokazał mu język. W tym momencie do pokoju wszedł Ringo. Wyglądał jeszcze żałośniej niż John. Z kołdry zrobił sobie puchatą pelerynę, która ciągnęła się za nim niczym welon panny młodej, w ręku trzymał kubek z gorącą herbatą.
-Chłopaki, ja umieram… - po tych słowach Starr zachwiał się lekko, na szczęście w porę złapał równowagę. McCartney popatrzył na nich z obrzydzeniem.
-Jesteście chorzy! – pisnął w obawie o własne zdrowie.
-Brawo Magellanie, co jeszcze odkryłeś? –warknął Lennon.
-Jesteśmy chorzy. John użył słowa ‘Magellan’. – zarechotał Ringo.
-Dla Ciebie to będzie ostatnie słowo. – Lennona, mimo wątpliwie dobrego stanu, wciąż zwykła złośliwość się trzymała.
-Trzeba was zawieźć do lekarza. – zdecydował Paul.
-Ale my chcemy żyć… - jęknął Ringo.
-O co Ci chodzi? – spytał McCartney, jakby nie rozumiejąc słów przyjaciela.
-O zeszłotygodniowy leśny slalom między drzewami chociażby. – przypomniał mu Lennon.
-Ale ja wtedy nie prowadziłem! – Paul zrobił się cały czerwony ze złości.
-No jasne, że nie prowadziłeś. Bo zaliczałeś jakąś dziewczynę na siedzeniu obok, a kierownicę zostawiłeś luzem.
-Oj tam, oj tam… Było ciemno… - mruknął Paul.
-Ciemno to miałeś w głowie następnego dnia kiedy się obudziłeś… -odparł Ringo z głupawym uśmiechem. - Chociaż pewnie byś się nie obudził, gdyby ta sarna nie zaczęła Ci lizać…
-USTALILIŚMY, ŻE NIE BĘDZIEMY JUŻ O TYM MÓWIĆ! – przerwał Macka stanowczo. – To jak, jedziemy do tego lekarza, czy zamierzacie tu dalej cierpieć?
-Ale czym? – spytał John.
-Moim… - McCartney nawet nie dokończył zdania, bo John zaczął przecząco kręcić głową. Znał to. – Twoim… - zaczął znów, ale Lennon i tym razem zaprzeczył. – Ringo… - też nic. – Co Ty robisz z tymi samochodami?! – wrzasnął wreszcie.
-Czasem mi się po pijaku ręka omsknie. – zaczął tłumaczyć John.
-Bóg Cię chyba bardzo kocha, skoro nadal żyjesz… - stwierdził McCartney.

***

-Paaaaulieeeee…. Nudzę się… - jęknął John trącając ręką żółtą choineczkę zapachową, dzięki której w samochodzie George’a zawsze roztaczał się przyjemny, waniliowy zapaszek. Ringo po długiej walce z Lennonem zajął dwa tylne siedzenia rozkładając się wygodnie.
-Johnny, zamknij mordeczkę. – pouczył go.
-Taki mały, a jak się rzuca… - zaczął się nakręcać John. – I w dalszym Ciągu mi się nudzi. Paulie… -stęknął znów.
-Johnny, nie właź mi w dupę. – grzecznie zwrócił się do przyjaciela Paul.
-Nudzę się. – znów powtórzył swe żale Johnny.
-To właź w dupę komuś, kto to lubi. Zadzwoń po Briana czy coś… - z głupawym śmiechem odezwał się Ringo.
-Bardzo śmieszne. – Lennon pokazał mu język, a następnie kontynuował własne wywody. – NUUUUDZĘĘĘ SIĘĘĘĘĘ! – mówiąc to chwycił Paula kierującego samochodem za włosy.
-Moje włosy! – krzyknął z bólu Macka.
-Znowu je zgubiłeś? – zaczął nabijać się John momentalnie puszczając grzywę przyjaciela. - Trzeba poszukać… taś, taś… cip, cip… włosy, włosy Paula, gdzie jesteście? – chwycił czuprynę Ringo.
-To moje włosy! – jęknął perkusista.
-Podejrzanie gęste. Może te Paula się doczepiły? – zaczął się zastanawiać John.
-Paul zgubił swoje włosy? – spytał zaskoczony Starr.
-Tak. – potwierdził Lennon.
-To już trzeci raz w tym tygodniu, czyż nie? – przypomniał Ringo.

***

-No i właśnie w tym momencie… - mówił, patrząc na bliskiego furii George’a, Paul. - …wywiązała się niewielka szamotanina, wskutek której władzę za kierownicą przejął John.
Szczęka opadła wszystkim, a w szczególności Harrisonowi, kiedy Lennon bez zająknięcia zaczął opowiadać:
- I wtedy właśnie na środku ulicy zobaczyłem białego królika. Postanowiłem za nim jechać, bo w końcu ,,nie chodzi o to by złapać króliczka, lecz by gonić go”. Podążając za naszym futrzastym przyjacielem dotarłem aż do jego uroczej małej norki, gdzie zostałem wciągnięty razem z Twoim samochodem…
Reszty jego bajkowej paplaniny nikt nie chciał słuchać.
-Przepraszam Cię, stary, naprawdę nie wiedziałem, że był wtedy na prochach. - McCartney poklepał przyjaciela po plecach.
-I chyba nadal jest. – stwierdził Ringo patrząc na wciąż nawijającego Lennona.
-…i wtedy właśnie królowa kier kazała mi grać w polo kolorowymi flamingami, ale ja nie chciałem, bo piłką miał być taki tyci-tyci malusi jeż....
-Zabiję go. – stwierdził George.
-Droga wolna. – Paul wolał już tego dnia nie podpadać Harrisonowi.
-…całość oczywiście związku z twoim samochodem nie ma… - trajkotał w dalszym ciągu Lennon. - …ale chciałem zwrócić uwagę na fakt, iż otarłem się o śmierć, co mogło wpłynąć na moje dalsze poczynania, a to się już poniekąd z twoim wozem wiąże…
-Zaraz ja cię zwiążę. – oznajmił Harrison kierując się w stronę przyjaciela z żądzą krwi wypisaną na twarzy.
-Napiłbym się soku jabłkowego. – mówiąc to Paul spojrzał na Ringo.
-Ja też. Nic tak dobrze nie robi przed sprzątaniem trupów jak soczek jabłkowy.

HoneyM

Całość świetna, ale to mnie rozwaliło najbardziej

LittleKoala

Taaaak, też ten fragment kocham

Dżoniara

LittleKoala

To jest tajemnica Ryngoła

CheryBomb

Teksty Johna i Ringo o Paulu są cudowne, znowu biedny Harrisonek

.